foto/anna tnt
Δεν παλεύετε ρε τούτη η ξάστερη ανάσα .
Ούτε το χρώμα απ'τα αποτσίγαρα παλεύετε,
Καθώς χόρτασε ο νους από αλκοόλ.
Δεν παλεύετε η σκιά σου που μένει πίσω από σένα.
Δεν παλεύετε ο φόβος του φόβου κι η χαρα της μοναξιάς σου,
κι η χαρά του φόβου δεν παλεύετε.
Δεν παλεύετε η επισύναψη ψεύτικων χαμόγελων και αγκαλιών.
Δεν παλεύονται οι στιγμες και οι ευχές που κάνεις και δεν πιάνουν τόπο.
Μόνος είσαι μόνη και η ψυχή σου που δεν την παλευέι πια. βασ.π.
Ποναν οι νυχτες σαν τις καρφιτσωνω αστρονειρα
ποναν οι μερες σαν λιωνουν κατω απο την καιγομενη ασφαλτο..
κι εγω πονω..για ολα αυτα γυρω που γκρεμιζονται..
για την απεραντη σιωπη στα κενα ματια
και τις γκριζες σκιες στα στενα..
..στην ακρη του δρομου χαθηκα πισω απο σακουλες σκουπιδια και ψαχνω να βρω για που λειποτακτησε η φωτια..
...σε καθε σπιθα στα ματια σας..χαριζω σωμα να θεριεψουμε πυρκαγια! λου
Δεν θυμόταν λέξη...μόνο ένα όνομα και μια κραυγή.
Φώναξε δυνατά κι η φωνή του ήταν ένα ψιλόβροχο σπασμένο στα δυό,
με χάρτινους ήρωες και μ'έρωτες συνθήματα.
.........Φίλε δεν υπάρχει ζωή εκεί που πας,μόνο μια μικρή τρύπα
στον τοίχο για να κρύβει τα όνειρα.
Ησύχασε,και βιάστηκε να πετάξει απο πάνω του το χρόνο,
καθώς χαμογελαστοί και ανυσόρρωποι φορτοεκφορτωτές πανυγήριζαν την νίκη,με μια τηλεόραση φονικό στην άκρη του νου..βασ.π.
Κόκκινη κλωστή δεμένη στου «μια φορά κι έναν καιρό» το δαχτυλάκι. Σύννεφο να φτιάξει από σκόνη αστεριών τυλιγμένη με όνειρο. Σε μάτια αθώα να χωθεί, να γίνει εφιάλτης. Κι ύστερα να φυσήξει όραμα, γνώση, δύναμη σε απαίδευτα μυαλά. Μα και σε εκείνους που θαρρούν πως είναι αργά, ένα μη ξεχνούνε. Πως στο «έζησαν αυτοί καλά» το «κι εμείς καλύτερα» είναι μια συνέχεια που εμάς ζητά για ήρωες. Χαρίζοντας πού και πού ένα μπαλόνι στο παιδί που έχουμε μέσα μας, γεμίζουμε πεταλούδες το σύμπαν. Κι αυτό, δεν είναι παραμύθι. (για τη μέρα τη σημερινή που είναι η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου). ang.rain
